Pełnia Księżyca w Baranie-7 października

Kiedy medytuję nad tą konfiguracją, widzę, jak Księżyc, nasz wewnętrzny kompas, nasze ukryte ja, stoi w siódmym domu, domu czegoś innego, domu lustra. Baran to ogień początku, pierwotny impuls stworzenia, ten moment, gdy dusza mówi "jestem" bez pytania o pozwolenie. A przecież Księżyc jest tutaj nie w swojej samotności, lecz w przestrzeni spotkania, tam gdzie moje "ja" musi stawić czoła "ty". Słońce w pierwszym domu, w Wadze, znaku dyplomacji i harmonii, przypomina nam, że świadome życie zaczyna się od pytania: kim jestem w oczach własnych, zanim zacznę szukać odbicia w kimkolwiek innym? To paradoks tej pełni: muszę odnaleźć odwagę Barana, by powiedzieć prawdę o sobie, ale Waga pokazuje mi, że prawda wypowiedziana bez czułości staje się bronią, nie mostem.

Energia tego momentu wibruje jak naciągnięta struna między dwoma biegunami duszy. Z jednej strony czuję w sobie to barani pragnienie czystego działania, więc bez kalkulacji, bez dyplomacji, bez pytania innych o zdanie. To impuls, który mówi: "dość czekania, dość udawania, dość milczenia dla świętego spokoju". Z drugiej strony Słońce w Wadze szepcze, że każda relacja jest świątynią, w której spotkanie wymaga szacunku dla drugiej strony, zrozumienia, że prawdziwa harmonia nie rodzi się z uległości, lecz z dialogu dwóch równych sobie mocy. I właśnie w tym napięciu - między spontanicznością a dyplomacją, między "ja chcę teraz" a "ale co ty na to" - dokonuje się alchemia tej pełni.

Gdy patrzę głębiej w mapę, widzę, jak Jowisz na dwudziestym trzecim stopniu Raka tworzy napięte kwadraty do obu świateł, budując kardynalną kwadraturę z kulminacją w dziesiątym domu. Przestrzeni naszego publicznego oblicza, naszej misji w świecie. To jakby kosmos pytał: czy jesteś gotów nie tylko powiedzieć prawdę w intymności relacji, ale też ponieść jej konsekwencje tam, gdzie widzą cię inni? Jowisz w Raku to wielkie serce, które pragnie chronić, żywić, rozszerzać granice bezpieczeństwa dla wszystkich, których kocha. Ale w kwadraturze do tej baraniej odwagi i wagowej równowagi pokazuje napięcie między tym, co obiecaliśmy światu, a tym, co realnie możemy dać. Czasem w imię ekspansji, w imię bycia "wystarczająco dobrym" dla wszystkich, rozmywamy własne granice, aż zostajemy bez tchu. Ta pełnia ostrzega: nie obiecuj więcej niż możesz utrzymać. Prawdziwa wielkość rodzi się z uczciwości wobec własnej miary.

I jest w tym jeszcze coś głębszego. Oś węzłów księżycowych przecina tę pełnię pod kątem prostym, tworząc kwadraty z Węzłem Północnym w Rybach na osiemnastym stopniu szóstego domu i Węzłem Południowym w Pannie w dwunastym. To tak zwana pełnia "na zagięciach", moment, gdy los zdaje się pchać nas w kierunku, którego nie planowaliśmy, a jednocześnie daje szansę domknięcia starych wzorców. Węzeł w szóstym domu mówi o rytmie codzienności, o tym, jak dbamy o ciało, o pracę, o małe świeckie rytuały, które składają się na nasze życie. Węzeł w dwunastym przypomina o tym, co odpuszczamy, o tym, co rozpuszczamy w niewidzialnym, o potrzebie wyciszenia i kapitulacji przed tym, czego nie da się kontrolować. Jeśli nasze relacje (oś pierwszego i siódmego domu) stały się ciężkie, to może dlatego, że w codzienności (szósty dom) poświęcamy się ponad siły, albo uciekamy w obsesyjną pracę, by nie spojrzeć w oczy temu, co wymaga uzdrowienia (dwunasty dom).

W drugim domu, czyli przestrzeni wartości, zasobów, tego, co uważamy za własne, spotykają się Merkury i Mars w Skorpionie. To miejsce ostrych słów i jeszcze ostrzejszych decyzji. Skorpion nie wie, co to dyplomacja; Skorpion wie, co to prawda wydobyta z najgłębszych pokładów. Merkury tutaj jest jak skalpel chirurga: ciąć precyzyjnie, dotrzeć do sedna, nazwać to, co było tabu. Mars dodaje odwagi, ale też niecierpliwości. W praktyce oznacza to, że rozmowy o pieniądzach, o tym, ile jesteś wart, o tym, kto komu ile daje i bierze - mogą teraz wybuchnąć jak ropień, który dojrzewał miesiącami. I to dobrze. Lepiej powiedzieć to, co boli, niż nosić w sobie cichy żal, który zatruwa wszystko. Ale Merkury w Skorpionie tworzy też kwadrat do Plutona w Wodniku w czwartym domu.  Obszaru korzeni, rodziny, fundamentów tożsamości. To aspekt, który może przynieść rozmowę z przeszłością, z rodzicami, z dziedzictwem, które nosimy w sobie często nieświadomie. Słowa wypowiedziane teraz mają moc przebudowy. Pytanie brzmi: czy użyjemy tej mocy, by oczyścić fundament, czy by go zniszczyć w afekcie? Pluton domaga się transformacji, ale transformacja to nie demolka, to świadoma praca z ciemnością, nie ucieczka przed nią.

I jest jeszcze Wenus. Bogini relacji, piękna, tego, co łączy - która w dwunastym domu, w Pannie, prowadzi swoją cichą pracę. Wenus w dwunastym to miłość zza kulis, troska, której nie widać, poświęcenie bez aplauzu. Ale w Pannie Wenus nie chce chaotycznego poświęcenia. Ona chce służby z rozwagą, pomocy, która naprawdę pomaga, a nie zasłania problem. I ta Wenus stoi w opozycji do Saturna w Rybach, w szóstym domu, planetarnego strażnika granic. Saturn pyta: ile możesz dać, nie tracąc siebie? Gdzie twoja troska staje się współuzależnieniem? Ta opozycja to lekcja świętego "nie" - słowa, które chroni nie tylko ciebie, ale też tych, którym pozornie odmawiasz. Bo ktoś, kto daje z pustki, daje truciznę. Jednocześnie Wenus tworzy sekstyl do Jowisza w dziesiątym domu -– delikatne wsparcie, które mówi: jeśli zachowasz uczciwość wobec siebie, jeśli nie przesadzisz z ofiarą, to twoja służba zostanie zauważona i nagrodzona. Nie natychmiast, nie głośno, ale realnie.

Gdzieś na peryferiach tej mapy, w bardzo wczesnych stopniach znaków, wibruje też triada pokoleniowych gigantów: Neptun na zerowym stopniu Barana w szóstym domu, Uran na pierwszym stopniu Bliźniąt w dziewiątym, Pluton na pierwszym stopniu Wodnika w czwartym. To jak szum w eterze, zapowiedź nowej epoki, która dopiero się rodzi. Nie dotykają bezpośrednio tej pełni, ale są jej tłem i przypomnieniem, że każda nasza osobista odwaga, każda szczera rozmowa, każda decyzja podjęta z sercem są częścią większego przesunięcia świadomości, które rozgrywa się w ludzkości jako całości. Nie jesteśmy sami w tym procesie. Nasz osobisty Baran, nasze indywidualne "dość", to także głos zbiorowego przebudzenia.

Jak zatem pracować z tą pełnią?
Nie poprzez rytuały zewnętrzne, choć i one mogą pomóc, ale poprzez wewnętrzną uczciwość. Nazwij jedno zdanie, które chcesz powiedzieć, a odkładasz je od tygodni lub miesięcy. Nie musi być doskonałe, nie musi być dyplomatyczne do bólu. Powinno być prawdziwe. I powiedz je. Nie w ataku, nie w obronie, ale w prostym stwierdzeniu: "to jest dla mnie ważne". Sprawdź, ile masz siły, czasu, pieniędzy  i przestań udawać, że masz więcej. Ustal jeden priorytet zawodowy i jeden relacyjny na najbliższe dwa tygodnie oraz trzymaj się ich, zamiast rozmywać energię na dziesięć kierunków. I przede wszystkim: zadbaj o ciało. Sen, ruch, cisza. To nie luksus, to warunek, by twoje słowa miały moc, a nie były tylko krzykiem zmęczenia.

Ta pełnia uczy nas, że dojrzałe "ja" nie boi się dojrzałego "my". Że można być odważnym i czułym jednocześnie. Że prawdziwa równowaga nie polega na ciągłym ustępowaniu, ale na znajdowaniu takiego miejsca, gdzie oboje - ja i ty - mamy przestrzeń do oddychania. I że czasem, by to miejsce odnaleźć, trzeba powiedzieć coś, co zaburzy pozorny spokój. Bo pozorny spokój to nie harmonia. Harmonia rodzi się dopiero po przejściu przez ogień szczerości.